Onlangs kreeg ik de vraag van een bedrijfsleider om in zijn managementteam de weg van onderlinge communicatie vrij te maken en zo de volgende fase in de groei van het bedrijf te faciliteren. Bleek dat er niet alleen grote veranderingen op til stonden in de rol die elkeen daar zou moeten opnemen, maar dat er ook een aantal min of meer onderhuidse irritaties en wederzijdse oordelen in de weg stonden om voluit te kunnen gaan. Om voluit samen te kunnen gaan.
Zo herkenbaar.
Het is zeer begrijpelijk dat mensen schroom hebben het gebied te betreden waarin de wederzijdse meningen, oordelen en andere obstakels zich situeren. We vrezen het conflict, zijn bang voor de gevolgen, denken dat het niet hoort of dat het niet kan, willen liever de goede vrede bewaren. En dus zeggen we niet wat op onze lever ligt.
En toch.
Vertrouwen zoals Lencioni (2003) het aangeeft bestaat onder andere uit het kunnen delen van persoonlijke ervaringen en het aanwezig zijn van openheid.
Maar voor vertrouwen 2.0 is er meer nodig. Er is ook de diepe overtuiging nodig dat élke mening een graantje wijsheid bevat, dat elk oordeel ook maar één waarheid is, dat elk obstakel niet alléén een valkuil, maar ook een kans is.
Hoe zit dat in jouw organisatie, zijn jullie klaar voor vertrouwen 2.0?
Contacteer me gerust om hierover even te sparren😊
PS. En wat die Alpaca met vijf poten er mee te maken heeft, dat leg ik je dan graag uit!
Vertrouwen twee punt nul op linkedin.
